Ślady osadnictwa sięgają neolitu 4500 – 1700 lat p.n.e., kiedy to na Równinie Wrocławskiej uformował się zwarty region osadnictwa, jeden z najintensywniej eksploatowanych rolniczo kompleksów na terenie Polski. Zamieszkiwała ją ludność neolityczna z kręgu naddunajskiego, utożsamiana z kulturą ceramiki wstęgowej rytej, ceramiki wstęgowej kłutej i kultury lendzielskiej oraz przez ludność kultury pucharów lejkowych. Znaleziono także stanowiska osadnictwa unietyckiego (znaleziska grobowe), kultury łuzyckiej i przeworskiej.
Domasław w średniowieczu, jako jedyna wieś spośród położonych na terenie gminy, otrzymała w dokumencie Henryka I Brodatego z 1241 r. prawo organizowania targów, stanowiących znaczące źródło dochodów feudała. Targ w Domasławiu był jednym z kilku funkcjonujących na tranzytowym szlaku z południa na północ (Kłodzko, Domasław, Wrocław, Trzebnica, Milicz). Wieś straciła swoje znaczenie po lokacji Wrocławia i okolicznych miast.
W pierwotnym podziale administracyjnym wszystkie wsie leżące w obrębie gminy Kobierzyce, były podporządkowane kasztelaniom we Wrocławiu i Niemczy. Później znalazły się one na terytorium księstwa wrocławskiego, które w roku 1327, po śmierci Henryka VI, stało się lennem czeskim.
Domasław uchodził za wieś książęcą, która została darowana w 1336 roku Konradowi von Borsnicz – staroście wrocławskiemu przez króla Jana Luksemburczyka. Z tamtych czasów pochodzi czternastowieczny kościół, otoczony murem obronnym – gotyckim, ze strzelnicami.
W 1552 r. zapisem testamentowym Hansa Cillmana, rajcy wrocławskiego, wieś przekazana została szpitalowi Ducha Św. przy klasztorze bernardynów i od tego czasu była w administracji wrocławskiej rady miejskiej.
Wojna trzydziestoletnia (1611- 1648) spowodowała zniszczenie niemal wszystkich wsi, położonych w pobliżu traktu do Kłodzka, w tym Domasławia. Po tej wojnie odebrano protestantom kościół.
